بدون شک یکی از تلخ ترین حوادث طبیعی روزهای اخیر کشور را باید وقوع سیل اخیر مازندران و مخصوصا" در شهرستان بهشهر دانست.اگر چه تا کنون میزان دقیق خسارات وارده به مردم منطقه مشخص نشده است اما مشاهده مناطق حادثه دیده و همچنین اظهار نظر مسئولین استانی بیانگر عمق فاجعه و خسارت میلیاردی به مردم بوده که برخی از مسئولین رقم آنرا 41 میلیارد تومان اعلام کرده اند.

در این میان حضور نیروهای امدادی و مردمی و همچنین حضور دقایق اولیه مسئولین استانی در مناطق مورد اشاره از نکاتی بوده که جای تقدیر دارد اما آنچیزی که سبب تکدر خاطر را فراهم می آورد عدم اطلاع رسانی شفاف و موثر از عمق فاجعه به ملت ایران و همچنین مردم مازندران بوده است که مطمئنا" اگر این امر با دقت و ظرافت و بیان واقعیات همراه می شد شاید همانند اتفاق میمون و خوبی را که پس از حادثه تلخ زلزله اردبیل و پای کار آمدن تمامی آحاد جامعه اعم از مسئولین،ورزشکاران ،هنرمندان و...شاهد بودیم امروز در مازندران و مناطق سیل زده نیز به نظاره می نشستیم.

در بیان این عدم اطلاع رسانی همین اندازه بس که تا کنون بسیاری از مردم مازندران و حتی شهرهای همجوار بهشهر از نیاز و مشکلات سیل زدگان مطلع نبوده و نیستند.

آیا یراستی اگر مسئولین در اطلاع رسانی دقیق عمل می کرده و پیام های مشترکی که همواره در بسیاری از رویدادها مبادرت به انتشار آن می کردند اینبار نیز انتشار می یافت و آیا اگر چادرهای درخواست کمک مردمی که همواره در بسیاری از میادین این استان و به مناسبت های گوناگون برای دریافت کمک های مردمی بر پاست ،بر پا می شد وضع بدینگونه بود که هنوز مردم برخی از مناطق سیل زده آواره کوی و برزن باشند؟

آیا استاندار دلسوز و پرتلاش مازندران نمی توانستند در پیامی ضایعه تاسف بار در گذشت هم استانی های عزیزمان را به خانواده های داغدار آنان تسلیت بگویند؟آیا اگر یک روز در مازندران به مناسبت این مساله حتی عزای عمومی اعلام می شد دارای ایراد و اشکال بود؟آیا نمی شد با رایزنی های وسیع از طریق نمایندگان و تمامی مسئولان استان شاهد حضور دست اندرکاران کشوری و تاثیر گذاری آنان در انجام روند کمک به سیل زدگان در استان باشیم؟

براستی اگر اطلاع رسانی کافی و وافی همراه با واقعیت انجام می شد مردم  خوب مازندران و مخصوصا" دلاور مردان ورزشکار مازندرانی که برای کمک به همنوع تا اردبیل و یا هر نقطه دیگر ایران بر اساس خصلت پهلوانی و جوانمردی رفته و می روند برای کمک به سیل زدگان هم استانی خود مشتاقانه اقدام نمی کردند؟

البته در این قصه پر غصه  جای حرف، بسیار است .اما آنچه که قصه را بر ما پرغصه تر می کند آن است که ما در استان خویش نیز غریبیم.

علیرضا قلی زاده(وبلاگ بنچاق)